poniedziałek, 31 marca 2014

10 ♥

Viv
- Vivienne ! – usłyszałam nagle głos wybawcy. Poczułam niesamowitą ulgę.
            Ryder odsunął się trochę ode mnie i zerknął w stronę, skąd dochodził głos.
- Kurwa ! –zaklął wkurzony, po czym uśmiechnął się do mnie – Dokończymy to innym razem, księżniczko – szybkim ruchem zbliżył usta do moich i złożył szorstki pocałunek.
            Stałam wmurowana i nie potrafiłam się ruszyć. Ryder odszedł szybkim krokiem, a ja upadłam ciężko na ziemię. Poczułam, jak bardzo się bałam. Całe moje ciało się trzęsło, nie mogłam złapać oddechu, a z oczu strumieniami leciały mi łzy.
- Viv, kto to był ? – zapytał Liam, który już trzymał mnie w ramionach – Viv ! Czy on ci coś zrobił ?!
            Spojrzałam się na niego załzawionymi oczami. Nagle wydawało mi się, że nic nie czuję, ze nic się nie wydarzyło, jakbym była zwykłą szmacianą lalką.
- Gdzie moje lody ? – zapytałam bezbarwnym głosem.
*
Harry
- Ryder ? – zapytałem zdziwiony – Kto to w ogóle jest ?
- Spotkałeś go w barze, dupku – warknął na mnie Liam.
            Skupiłem się i spróbowałem sobie coś przypomnieć. NIC. Żadne wspomnienie do mnie nie wróciło.
-Vivienne mówiła, że to on po nią zadzwonił, gdy ty schlałeś się jak świnia – powiedział oschle Liam.
- Nie wyżywaj się na mnie, dobra ? – odwarknąłem – Nie pamiętam gościa.
- To sobie przypomnij ! – krzyknął, łapiąc mnie z bluzkę i przyciskając do ściany.
- Liam – odezwała się spokojnie Paulina – Vivienne mówiła, że ten Ryder dolewał mu coś do drinków.
            Liam jeszcze mnie przytrzymywał, ale po chwili poluzował uścisk i odsunął się., Wiedziałem, że cierpi i pragnie wyżyć się na Ryderze. Też miałem ochotę przywalić temu gnojkowi. Liam usiadł zdruzgotany na kanapie i schował twarz w dłoniach.
            Wszyscy zamilkli. Przed oczami ciągle miałem obraz Liama z Vivienne na rękach. Była cała zapłakana, nawet nie potrafiła się ruszyć. Liam zniósł ją do pokoju. Pomimo tego co przeżyła, opowiedziała o wszystkim. Potem Liam z nią został dopóki nie zasnęła. Teraz siedzi z nią Diana. To nawet lepiej. Nikt nie będzie się wydzierał.
- Co robimy ? – zapytał Niall.
- Złapiemy gnojka ! – wykrzyknąłem pewnie.
- To chyba nie najlepszy pomysł – powiedziała Paulina – Może lepiej pójść na policję ?
- Policja gówno zrobi – odpowiedziałem i straciłem zapał.
            Nagle posmutniałem. Zdałem sobie sprawę, ze Kate coś by wymyśliła, gdyby tu była. Miałem dość tego czekania. Znów coś mnie tknęło. Poczucie winy. Wszyscy mówili mi, że to nie  było przeze mnie. Nie prawda. Gdybym nie wtrącał się w jej życie pewnie nadal miałaby ambitne plany na przyszłość i spotykałaby się z tym durnym skośnookim facetem. Wolałbym to niż, widzieć ją bezbronną, bez życia, w szpitalu.
- Gdyby Kate tu z  nami była pewnie by coś wymyśliła – powiedział cicho Liam.
            Spojrzałem się na niego zdziwiony. Pomyślał o tym samym, co ja. W sumie nic dziwnego, kiedyś kochał Kate, pewnie nadal coś do niej czuje. Miłość tak łatwo się nie kończy.
- Nie mówcie o niej, jak o zmarłej ! – rozległ się donośny, znienawidzony przeze mnie głos.
- Wcale tego nie robimy ! – wydarłem się.
- Słyszę co innego – warknęła Diana.

- Myślisz, że byłbym w stanie uznać, że to koniec jej życia ? Co z tego, że minęło już pół roku. Ja mogę czekać na nią latami – wszyscy umilkli, spoglądając na mnie ze wzruszeniem – Kurwa ! Chciałbym, żeby się już obudziła. – nagle się uspokoiłem – Tak mi jej brakuje – poczułem jak do oczu podchodzą mi łzy, ale nie mogłem płakać, nie przy nich.
- Przepraszam – szepnęła Diana. Zamurowało mnie. Takie słowa z jej ust ! Nie wiedziałem, że w ogóle potrafi je wymówić.
- Postanowiłem ! – odezwał się nagle Liam – Idę szukać tego sukinsyna.
            Otworzyłem szeroko oczy, ze zdziwienia. Liam naprawdę się wkurzył. Bałbym się teraz na miejscu Rydera, ale zasłużył sobie.
- Idę z tobą – powiedziałem pewnie.
            Wyszło na to, że cały zespół idzie na poszukiwania, a dziewczyny zostają z Vivienne. Miałem tylko nadzieję, że dorwę gnojka przed Liam’em, bo inaczej wątpię bym miał szansę na zemstę. Trudno jest rozmawiać z trupem.
*
Viv
            Otworzyłam nagle oczy. Mój puls był nierówny, a oddech przyśpieszony. Bałam się. Nie wiem czego, ale naprawdę byłam przerażona. Znajdowałam się w swoim pokoju. Wszędzie było ciemno. Odczekałam, aż wzrok mi się przyzwyczai. Rozejrzałam się, czy aby na pewno jestem sama. Kiedy kamień spadł mi z serca, zapaliłam lamę przy łóżku i skuliłam się na łóżku.
            Czułam się nieswojo. Jedno spotkanie, a tyle zmienia. Kiedy nie znałam mojego napastnika nie było najgorzej, ale teraz kiedy już wiem, kim jest naprawdę… Zaczynam mieć koszmary. W roli głównej – Ryder. Do samego końca mam nadzieję, że ktoś mnie wybawi. Nie ma mowy. Nie w moim śnie.
            Nagle drzwi się otworzyły, a ja z przerażenia skuliłam się jeszcze bardziej. Potem poczułam ulgę, gdy zauważyłam, że to był Liam. Zatrzymał się w drzwiach, patrząc się  na mnie zdziwiony, po czym się uśmiechnął.
- Już wstałaś ? – wszedł do pokoju i zamknął za sobą drzwi. Zauważyłam, że był po kąpieli. Miał na sobie pidżamę, a włosy były mokre – Wyspałaś się ? – zapytał, siadając na łóżku. Wpatrywałam się w niego. Pokręciłam przecząco głową.
- Miałam koszmary.
            Liam na chwilę zamilkł, po czym znów się uśmiechną i poklepał mnie przyjacielsko po głowie.
- Nie martw się. Jestem przy tobie i nie pozwolę cię skrzywdzić.
            Nagle poczułam coś dziwnego i rozpłakałam się. Zbiłam go z tropu, ale zanim zdążył coś powiedzieć przytuliłam się mocno do niego. Łzy spływały mi na jego białą koszulkę. Szlochałam, jak małe dziecko.
- Znajdę gnojka – powiedział Liam, mocno mnie przytulając – Nie pozwolę spokojnie żyć komuś, kto sprawia, że płaczesz.
            Pokręciłam głową i uśmiechnęłam się lekko.
- Nie o to chodzi – powiedziałam cicho-  Nagle poczułam, że strasznie brakuje mi mamy, i że mój ojciec to dupek. Nienawidzę go.
            Liam trzymał mnie w zesztywniałych ramionach, ale zaraz się rozluźnił.
- Jestem pewny, że wcale tak nie czujesz. Kochasz swojego tatę. Tylko ci się wydaje, ze go nienawidzisz. Pamiętaj, ze on się tobą opiekuje, na swój własny sposób…
- Czyli wcale – mruknęłam.
            Nagle coś we mnie pękło. Zalała mnie dziwna fala gorąca. Nie rozumiałam tego uczucia, ale podobało mi się w objęciach Liama. Trwaliśmy tak jeszcze parę sekund, kiedy nagle zdałam sobie sprawę, że jestem w samej bieliźnie. Zawstydzona, szybko schowała się z powrotem pod kołdrę. Liam roześmiał się i położył obok mnie. Zaczął mi śpiewać, co sprawiło, że się rozluźniłam.      
“All you need is love,
all you need is love,
all you need is love, love.
Love is all you need.”
            Po moich policzkach spływały łzy. Byłam wdzięczna Liamowi, że śpiewał dla mnie coś tak ważnego.  Mamo…
- Byłbym zapomniał – odezwał się nagle Liam – Harry chcę z tobą spać. Co ty na to ?
            Przewróciłam oczami i odetchnęłam głęboko.
- Niech robi, co chce, ale ty zostań ze mną.
            Liam się roześmiał.
- To może być zabawne.
            Po paru minutach Harry przyszedł do pokoju.
- Tylko trzymaj łapy przy sobie  - ostrzegł go Liam.
            Odchrząknęłam głośno
- Oboje trzymajcie ! Jestem w samej bieliźnie !
            Wymienili między sobą znaczące spojrzenia. Nagle się przeraziłam. W co ja się wkopałam !
*
            Rano obudziłam się, śpiąc pomiędzy dwoma chłopakami. Pomimo wcześniejszych zakazów obydwoje mnie obejmowali. Nie wiem, jak to się stało, bo kiedy zasypiałam kazałam im spać na końcach łóżka. To nie byłoby najgorsze, gdyby nie fakt, że byłam w samej bieliźnie ! Ich bliskość sprawiała, że mimowolnie się czerwieniłam.  Czy to jest aby normalne ? Tak, jasne. Każda dziewczyna sypia z dwoma chłopakami naraz.
Ciekawe co by powiedziała Kate, gdyby mnie teraz widziała…
            Spróbowałam się jakoś wyślizgnąć od chłopaków, ale byli naprawdę ciężcy i mocno spali. Odetchnęłam głęboko. Dam radę.  Pomału zaczęłam wysuwać się spod objęcia Harry’ego.  Kiedy już mi się udało, nagle Liam zaczął się ruszać. Przestraszona zamarłam. Byle go nie obudzić. Jednym ruchem przyciągnął mnie do siebie, tak, że  dokładnie na nim leżałam.  Nie obudził się, nadal spał. Poczułam ulgę, ale czułam się skrępowana. Liam oddychał miarowo. Wydawał mi się zmęczony. Zerknęłam na Harry’ego… on to zawsze jest zmęczony.  Nagle moją uwagę przyciągnął z powrotem Liam. Wyglądał niesamowicie, kiedy spał.  Spodobało mi się, że wygląda na takie spokojnego. Nagle miałam ochotę zostać w tej pozycji i wpatrywać się w Liama. VIVIENNE ! Ogarnij się ! Każdy człowiek tak wygląda, gdy  śpi.  Westchnęłam i próbowałam się uwolnić. Niestety, Liam obejmował mnie dość mocno.
- Kurde ! – mruknęłam i zaczęłam się zastanawiać, jak uciec.
            Nagle wpadłam na głupi pomysł. Musiałam tylko dosięgnąć do półki. Problem w tym, że im bardziej zbliżałam się niej, tym bardziej moje piersi zbliżały się do dłoni Liama.
- Kurde !- zaklęłam znowu. Musiałam coś zrobić.  
            Musiałam spróbować. Zebrałam w sobie całą siłę i rozciągnęłam się, jak jeszcze nigdy. Złapałam z półki lamę i wsadziłam ją na moje miejsce. Westchnęłam z ulgi, kiedy już stałam koło łóżka. Liam przytulał się z lampą. To był niesamowity widok. Aż zachciało mi się śmiać. Cudem się powstrzymałam. Przeszukałam wzrokiem pokój i zauważyłam jakąś bluzę. Należała do któregoś z chłopaków. Była dość duża więc założyłam ją na siebie i zeszłam na dół. Zrobiłam sobie herbaty i usiadłam w salonie na kanapie. Po paru minutach podeszły do mnie dziewczyny, dziwnie uradowane.
- Co się stało ? – zapytałam.
- Jak się czujesz ? – zapytała Diana, zbywając moje pytanie i siadając obok mnie. Zabrała mi kubek z herbatą i zaczęła się nią delektować.
- Dobrze. Co się stało ? – powtórzyłam pytanie.
            Paulina uśmiechnęła się szeroko i usiadła po mojej drugiej stronie.
- Dzwonili z przesłuchania.
- Przecież już było mówione, że się dostałaś i że rezygnujesz. Czego chcieli ?
- Tak bardzo im zaimponowałam, że za wszelką cenę chcą bym zagrała w tym spektaklu – Uśmiechnęła się, a mi aż serce podskoczyło do góry – Powiedzieli, że specjalnie dla mnie przesuną termin i, gdy tylko będę gotowa mogę zaczynać.
            Zamarłam. Żeby tak wszystko poświęcić, dla jednej aktorki. Do tego amatorki.  Paulina naprawdę musiała być w tym  dobra.
- To wspaniale ! – wykrzyknęłam nagle i uściskałam ją mocno – Tak się cieszę.
            Jeszcze chwilę pogadałyśmy, ale dziewczyny musiały już iść, czyli wtedy, gdy Diana wypiła już całą moją herbatę. Umówiły się z chłopakami na spacer.
- Idziesz z nami ? – zapytała Paulina – Muszę powiedzieć Zaynowi nowiny !
- Nie, dzięki – odpowiedziałam. Czułabym się, jak piąte koło u wozu.  One na romantycznym spacerze, a ja niedoświadczony bachor. Byłam ciekawa, jakie to uczucie się zakochać.
- Wszystko w porządku ? – zapytała Diana, widząc mój zmartwiony wyraz twarzy. Pokiwałam głową – Zaraz, zaraz… Czyżby to możliwe ? Ty nigdy nie miałaś  chłopaka ?!
            Zakryłam twarz w dłoniach.
- Proszę, nie ! – jęknęłam błagalnie.
- Czekaj – powiedziała przerażona Paulina – Czyli nigdy się nie całowałaś?
            W tym momencie coś niewyobrażalnie mocno zraniło moje serce. Wcześniej o tym nie pomyślałam.
- Czyli… - zaczęła spokojnie Diana, ale już po chwili wydarła się na cały głos – Czyli ten skurwysyn zabrał ci pierwszy pocałunek ! – zaczęła podciągać rękawy – Ja mu dam popalić, jak tylko go znajdę. Niech nie liczy na litość.
- Proszę, nie – powiedziałam, łapiąc ją za rękę. Uśmiechnęłam się do niej smutno – Wszystko w porządku. To nic nie znaczyło, więc…
- Na pewno  ?- zapytała Paulina.
- Jasne . Nie martwcie się – powiedziałam i uśmiechnęłam się promienniej – Wszystko w najlepszym porządku. Idzie już na tą randkę.
            Uśmiechnęły się promiennie  i wyszły.

Ukradł mój pocałunek. Nie mogłam wytrzymać. Wszystko we mnie buzowało. W ostateczności się rozpłakałam.
__________________________________________
Kolejny rozdział ! TA DAAAM :D
Mam nadzieję, że się podoba. 
Jak wrażenia?
Jest mi straaasznieee przykro, że tak mało osób komentuje. :c
Więc nie wiem czy mi się opłaca dalej ciągnąć tą historię...

Zmieniając temat, jak Wam się podoba szablon? :D

Czytaj i KOMENTUJ! ♥

niedziela, 9 marca 2014

9♥

Viv
            Zebraliśmy się wszyscy w salonie. Nie byłam pewna, o co do końca chodziło. Dopiero mnie obudzili, a jedyne co zauważyłam, to że chłopaki potulnie siedzą, a na środku stoi Diana z Pauliną.  Chyba sobie nagrabili. Przetarłam zaspane oczy, które wciąż mimowolnie mi się zamykały. Nagle poczułam ciepły dotyk na dłoni.
- Wszystko w porządku ? – zapytał, siadając obok mnie, Liam. Kiwnęłam głową.
- Jasne.
- Nie martw się – odezwał się nagle Louis, siedzący po mojej drugiej stronie – Załatwią to szybko. Jesteś zmęczona, a one traktują cie jak młodszą siostrę. Nie chcą, żebyś się przemęczała, zważywszy na twój stan…
- Zamknij się już, Louis – powiedziała władczo Diana, stając dokładnie na środku, przed nami.  Obok nie znajdowała się Paulina – Gadajcie, matoły, co tu się wydarzyło i co żeście zrobili z Viv.
- D. to nie tak… - zaczęłam, ale ona uciszyła mnie gestem.
- Oni mają mówić. Ty zaraz być ich broniła. Gadać -  nastąpiła cisza. Żaden z chłopaków nie zamierzał podjąć się tego zadania – Super. W takim razie Louiś, opowiedz mi wszystko. Bez wyjątku – dodała ostro.
            Louis uśmiechnął się wesoło.
- Nie wydaje mi się, żeby, miał tutaj dużo do powiedzenia. Zapytaj Liam’a albo Harry’ego. A najlepiej niech sama Vivienne ci opowie.
- Liam ! – ryknęła Diana, stając przed nim.
- Dzięki, stary – mruknął Liam do Loui’a.
- Zawsze do usług – powiedział z rozbawieniem i puścił mu oczko. Widać było, że Lou kocha Dianę. Pierwszy raz widzę chłopaka, który traktowałby jej „humorki” tak… zwyczajnie. Cieszyłam się na to. Jako jedyny z chłopaków się jej nie bał.
- Gadaj – warknęła Diana do Liam’a.
- Dużo ci nie powiem – odpowiedział – Tylko tyle, co wiem.
- Streszczaj się – mruknęła.
- Ktoś włamał się do domu i zaatakował Viv.
- A wy co ? – wybuchła, niczym poparzona – Oglądaliście widowisko i jedliście popcorn ?!
- Diana, to nie tak… - ponownie próbowałam dojść do głosu.
- Pojechaliśmy do szpitala, do Kate – kontynuował Liam – Vivienne z Harry’m spali.
- Razem ? - wydarła się Diana. Zauważyłam , że Paulina spokojnie czekała na koniec dyskusji, na kolanach Zayn’a.
- Nie wnikajmy – odparł znużony Harry i pokazał Liam’owi gestem, by kontynuował.
- Ty cholerny pedofilu ! – ryknęła, nie dając dojść do głosu Liam’owi – Ile razy mam ci powtarzać, żebyś nie właził do łóżek dziewczyn ?! Do tego z Vivienne ?! Nagrabiłeś sobie u mnie – powiedziała ostro, wskazując zawzięcie w niego palcem.
- Spokojnie, kochanie – zareagował szybko Louis, podchodząc do niej – też wiele razy mu to tłumaczyłem, ale tym razem na pewno musiał mieć powód, by to zrobić, prawda ? – Louis nagle zwrócił się do Harry’ego, który piorunował wzrokiem tą dwójkę.
            Zastanawiałam się, czy Harry przyzna się do swoich koszmarów, do tego czasu nikt chyba nie wiedział…
- Nie muszę ci się tłumaczyć -  burknął.
            Diana wzburzona rzuciła się na niego z wyciągniętymi rękami. Na szczęście reszta chłopaków zareagowała w oka mgnieniu. Kiedy wreszcie Diana się uspokoiła, zrelacjonowałam jej cały przebieg wydarzeń. Patrzyła się na mnie w skupieniu, po czym, o dziwo, wybuchła ogromnym śmiechem.
                                                          
*
Harry
            Byłem  zdziwiony, kiedy Vivienne opowiadała, co się wydarzyło. Robiła to z taką łatwością, jakby relacjonowała jakiś dobry film. Liam chyba naprawdę miał rację, mówiąc, że wszystko jest świetnie. Kiedy skończyła mówić, nastąpiła chwila ciszy, po czym Diana wybuchła śmiechem. Opadła mi szczęka ze zdziwienia. Wszyscy wpatrywali się w nią zaskoczeni, nawet Viv, ale po chwili na jej twarzy wykwitł promienny uśmiech. Zastanawiałem się , jakim sposobem nie odczuwa bólu przy uśmiechu, skoro jej policzek jest poraniony. Widocznie szpitalne prochy nadal działały.
- Widzę, że wszystko wyjaśniliśmy – powiedziała Diana, łapiąc oddech.
- Niekoniecznie – wtrącił się Louis, a wszyscy od razu spojrzeli się na niego ze zdziwieniem.
- Co masz na myśli ? – zapytała, podejrzliwie.
            Modliłem się w myślach, by nie wracali do kwestii spania.
- Nadal nie wiemy, gdzie wy byłyście – odpowiedział oskarżycielsko, patrząc wyzywająco w oczy Diany.
            Ona mierzyła zawzięcie Louisa spojrzeniem. Byłem pewny, że teraz zastanawia się „Czy aby na pewno on jest jej chłopakiem?”.
- To przeze mnie – odezwała się nagle Paulina – Miałam dzisiaj przesłuchanie do musicalu. Diana poszła ze mną.
            Zayn od razu się odezwał.
- Jak to ? Gdzie ? Po co ? Kiedy ? – zapytał, jakby do końca nie wiedział, o czym mowa.
            Paulina przewróciła oczami.
- Przesłuchanie do głównej roli.
- I jak, i jak ? – dopytywał się niecierpliwie, Zayn.
            Wszyscy skupili się na Paulinie, a ona skrzywiła się i milczała. Długo trzymała nas w niepewności. Nagle uśmiechnęła się promiennie.
- Było niesamowicie ! – wykrzyknęła – Kiedy stałam na scenie czułam się, jakbym nareszcie znajdowała się na swoim miejscu.
- Dostałaś rolę ? – zapytałem zdziwiony. Szczerze, Paulina nigdy, według mnie, nie odznaczała się wyjątkowymi zdolnościami teatralnymi i muzycznymi. Nigdy nie pomyślałbym, że zrobiła by coś takiego.
- Wątpisz ?! – warknął Zayn.
            Diana wybuchła przeszywającym śmiechem.
- Była niesamowita – uśmiechnęła się przerażająco do mnie – Powiedzieli, że w ciągu dwóch tygodni się odezwą.
- To jeszcze o niczym nie świadczy – mruknąłem.
- Jasne, idioto, że świadczy – wbiła we mnie wściekłe spojrzenie.
- Tobie też by się jakieś zajęcie przydało – mruknął cicho Louis, obok mnie.
- Słucham ?! – zapytała ostro.
- Nie, nic kochanie. Mówiłem tylko, że ty też byś się tam przydała – odpowiedział Louis, z szerokim uśmiechem,  a ja parsknąłem śmiechem.
            Wszyscy zaczęli dyskutować między sobą. Zauważyłem, że Vivienne zawzięcie wpatruje się w jeden punkt. Po jej twarzy można było wywnioskować, że coś jej się nie podoba. Chciałem już zapytać się, co się stało, ale oczywiście ubiegł mnie opiekuńczy Liam.
- Coś nie tak ? – zapytał. Viv nadal wpatrywała się przed siebie, zaciskając usta – Źle się czujesz ? Chcesz wrócić do szpitala ? – pokręciła głową – Więc o co chodzi ? – spojrzała się Liam’owi głęboko w oczy i powiedziała z całkowitą powagą.
- Jestem głodna.
            Liam wpatrywał się w nią zaskoczony, a cała reszta wybuchła śmiechem. Dopiero teraz zauważyłem, że wszyscy przyglądali się tej scenie, zmartwieni.
- Zaraz coś zrobię- odezwał się Liam, z uśmiechem.
- Moja krew ! – wykrzyknęła Diana, po czym rzuciła się na miejsce obok Viv i rozczochrała jej przyjaźnie włosy. Vivienne roześmiała się na cały głos. Na ten dźwięk moje serce podskoczyło do góry.
               
*
Viv
            Minął tydzień od tego pamiętnego włamania. W sumie wiele się nie wydarzyło przez ten czas. Paulina dostała główną rolę lecz zrezygnowała, gdy okazało się, że musi wyjechać na pół roku do Los Angeles. Nie chciała rozstawać się z Zayn’em. W dodatku Kate nadal się nie obudziła i nie chciała jej opuszczać. Wszyscy nalegaliśmy, by na to nie zważała, ale ona i tak stawiała na swoim. Wiedziałam, że to może być dla niej wielka szansa, wszyscy to wiedzieliśmy, ale to jej życie i ona powinna o nim decydować. W sumie gdyby się tak zastanowić, ja również nie potrafiłabym tego zrobić na jej miejscu. Za dużo bym rozmyślała o problemach tutaj.
            Wszystkie moje rany już prawie się zagoiły. Jedynie pozostała długa, czerwona szrama na policzku. Nie było najgorzej, teraz przynajmniej wyglądam, jak „kobieta walcząca ze złem”, a nie tylko „słodka dziewuszka”. Mój ojciec nadal się o mnie nie upominał, a wujostwo przestali nalegać, bym u nich pozostała. Codziennie wszyscy odwiedzaliśmy Kate, mając nadzieję, że niedługo się obudzi, w końcu zbliżały się jej urodziny.
            Leżałam rozwalona na łóżku, nudząc się niemiłosiernie.
- Ruszyłabyś się – odezwał się nagle Liam, stojąc nade mną.
- Nie mam gdzie – burknęłam, nucąc jakąś melodię pod nosem.
            Liam westchnął i zaczął mnie łaskotać. Zaczęłam się rzucać i głośno śmiać. Kiedy przestał, usiadł na podłodze, koło kanapy i wpatrywał we mnie z uśmiechem.
- Co tak się lampisz ? – zapytałam, próbując złapać oddech.
- A tak sobie – odpowiedział – Może chcesz iść ze mną na spacer ? – dodał po chwili.
            Podniosłam się zaciekawiona.
- A gdzie ?
- Do parku ? – odpowiedział pytaniem.        
            Uśmiechnęłam się radośnie. Uwielbiałam to miejsce,  zawsze bawiłyśmy się tam z Kate.
- Dobra, ale ty stawiasz lody.
*
            Wędrowaliśmy po parku. Byłam wniebowzięta krajobrazem. Zbliżała się jesień, więc większość drzew była pokryta kolorowym całunem. Ścieszka była malownicza, a wokół aż było słychać tętniący życiem świat. Uwielbiałam takie miejsca. Zawsze, gdy byłam mała wymykałam się mamie i chowałam za drzewami. Potem wychodziło na to, że bawiłyśmy się w chowanego. Mama codziennie zabierała mnie na spacery po parkach, lasach. Nagle wzięło mnie na sentymenty. Zaczęłam cicho podśpiewywać piosenkę, którą mama śpiewała mi do snu.  Nagle Liam dołączył do mojego śpiewu. Zdziwiona spojrzałam się na niego, nie wiedząc, że było mnie słychać. Liam kontynuował śpiew, z szerokim uśmiechem.


“There's nothing you can do that can't be done,
 nothing you can sing that can't be sung,
 nothing you can say ...
 But you can learn how to play the game,
it's easy „
-  Świetna piosenka – powiedział Liam – Już wcześniej słyszałem, jak ją sobie podśpiewujesz.
            Uśmiechnęłam się wesoło.
- Mama mi ją zawsze śpiewała.  Uwielbiała Beatles’ów.
- Legendarny zespół – odpowiedział z uśmiechem.
            Zatrzymałam się. Odwróciłam się twarzą do słońca, zamknęłam oczy i rozłożyłam ręce. Wdychałam świeże powietrze, a promyki słońca tańczyły na mojej twarzy. Westchnęłam.
- Dawno tędy nie spacerowałam – powiedziałam, nadal napawając się wolnością – Uwielbiałam ten park !  Zawsze, kiedy byłyśmy małe, chodziłyśmy tędy z… - nagle posmutniałam. Otworzyłam oczy, opuściłam ręce i uśmiechnęłam się smutno do Liam’a – z Kate.
            Wszystkie wspólnie wspomnienia powróciły do mnie, niczym bumerang, który dawno wyrzuciłam. Wszystkie te chwile ukazywały teraz przerażającą rzeczywistość. Czułam na sobie zatroskane spojrzenia Liam’a.  Miałam już dość tego czekania. Miałam ochotę pobiec do Kate, zacząć nią potrząsać i kazać, by wreszcie przestała udawać i obudziła się. Nagle wezbrała we mnie potworna złość. Miałam ochotę płakać.
- Nie smuć się – powiedział Liam, mocno mnie przytulając. Była zaskoczona tym gestem. Nie mogłam się powstrzymać i wtuliłam się w niego mocno, roniąc parę łez. Nagle cała złość wyparowała. Liam starł kciukiem parę kropel z mojej twarzy i uśmiechnął się szeroko – Poczekaj tutaj chwilkę, to kupię ci obiecane lody – powiedział, puszczając mi oczko. Uśmiechnęłam się i kiwnęłam głową.
            Oparłam się o pobliskie drzewo. Czułam spokój, byłam zadziwiająco odprężona. Liam jest naprawdę zadziwiającym chłopakiem.  Przy nim nie potrafię długo się smucić. Tak bardzo się cieszę, że zakochał się w Kate.  Ona na to zasługuje.
- Cześć, jednak znowu się spotykamy – nagle odezwał się męski głos przede mną. Podniosłam na niego wzrok. Chłopak z baru.
- O… Jesteś.. ym… - zastanowiłam się chwilkę – Ryan.
- Ryder – powiedział ze skwaszoną miną – Miło, że pamiętałaś.
- Przepraszam  - powiedziałam prędko – Spotkaliśmy się tylko raz, nie mogłam cię od razu zapamiętać.
- Oczywiście. Tylko żartowałem – powiedział wesoło – Co tutaj robisz ?
- Spaceruję – odpowiedziałam z uśmiechem – Uwielbiam to miejsce, wiele tutaj przeżyłam.
            Nagle zaśmiał się przerażająco, aż podskoczyłam. Podszedł do mnie bardzo blisko. Przestraszyłam się, ale nie potrafiłam się ruszyć. Nawet nie miałam dokąd uciekać, za sobą miałam drzewo…
            Hola, dziewczyno ! Co ja sobie wyobrażam. Chyba mam jakieś fobie, po tamtym incydencie. Co niby on mógłby mi zrobić. Jestem w środku miasta, w środku dnia. Proste.
- Co ci się stało ? – zapytał, nagle zmieniając ton, jakby zatroskany, choć wydawało mi się, że słyszę nutkę kpiny. Przejechał palcami po szramie, a ja zadrżałam pod tym dotykiem.
            Szybko się uśmiechnęłam.
- To nic takiego, wypadek przy pracy.
- Ciężka ta praca, skoro rozcinasz sobie policzek o ostry odłamek szkła – uśmiechnął się kpiąco.
            Zerknęłam na niego, ale nic nie komentowałam. Nagle wydawało mi się jakoś nieprzyjemnie. Skąd on, do diabła, wiedział czym rozcięłam sobie policzek ? W jednej sekundzie naparł na mnie całym swoim ciałem i przycisnął do drzewa. Poczułam palący ból w plecach.
- Twarda z ciebie sztuka, muszę przyznać – odezwał się z szatańskim uśmieszkiem i zaczął bawić się, lewą ręką, moim niebieskim pasemkiem.
- Co ty robisz ? – zapytałam zdezorientowana.
- Moglibyśmy się razem dobrze zabawić – powiedział, olewając mnie – Załatwilibyśmy to po ludzku, ale widocznie masz inne plany. Co z twoim powrotem ? Jednak się nie udał ?
- To nie tak… - zaczęłam, gdy nagle zauważyłam coś istotnego – Ty…
            Zerknął zdziwiony w kierunku, w który, się patrzyłam. Podniósł do góry lewą dłoń i się jej przyjrzał.
- Spostrzegawcza jesteś.
- Skąd to masz ? – zapytałam z przerażeniem.
- Rany bitewne – odpowiedział.
            Oniemiałam. Nie mogłam w to uwierzyć. Jego lewa dłoń była zabandażowana. Jedyne co miałam teraz przed oczami to tamta zacięta walka.  Zebrało mi się na płacz, ale powstrzymywałam się. Musiałam być twarda.
- To byłeś ty – rzuciłam.
- 10 punktów, grasz dalej ? – zapytał, śmiejąc się  kpiąco.
- Ale dlaczego ? Przecież pomogłeś mi i Harry’emu…
- Daj spokój – mruknął, trochę rozzłoszczony – Ten idiota nie był niczego świadomy, nawet, gdy był trzeźwy. Wypił wszystko co mu dałem – nagle roześmiał się głośno – Początkowo chciałem wykorzystać jego sławę. Sam Harry Styles !Cóż to za szczęście ! Ale dostałem prezent gratisowy – złapał mnie mocno za szczękę i zaczął szeptać do ucha – Nie planowałem tego, ale kiedy weszłaś do baru – zamruczał mi  do ucha – wyglądałaś niczym anioł, aż mi serce podskoczyło i krzyknęło „Muszę ją mieć!”.
- Dopiero, co się obudziłam. Nie mogłam wyglądać lepiej niż zwykły kubeł śmieci.
- To pomyśl, jak musisz dla mnie wyglądać normalnie – zaśmiał się – Pomyśleć, że jeden głupi celebryta może sprawić taką frajdę człowiekowi.
            Rozumiem. Czyli najpierw chciał wykorzystać Harry’ego, ale tu do akcji wkraczam ja. Nadal nie trzyma się tu kupy.
- Miałem nadzieję, że jesteś bardziej bezbronną dziewczyną, ale widocznie się myliłem – poczułam muśnięcie jego ust na szyi – Nie szkodzi, wolę takie.

- Kurwa, jesteś świrem – mruknęłam. Poczułam, jak chwyta mnie za pupę i zaczyna przyciskać mnie bardziej do siebie – Pomocy ! To Wariat ! – krzyknęłam, mając nadzieję, że ktoś mnie usłyszy. Zawiodłam się. Wokół było pusto. BEZ JAJ ! Niezły wybrał sobie czas na pogawędki ze mną. Jedyną nadzieją był dla mnie Liam. 

niedziela, 2 marca 2014

8♥

CZYTASZ?
TO SKOMENTUJ!
______________________________________________________________



Harry
- Jak to jej nie ma ? – zapytałem zdziwiony.
- Normalnie – odpowiedział mi Niall – Była i zniknęła.
- Chcesz mi powiedzieć, że użyła magii ? – warknąłem.
- I to nie byle jakiej – odpowiedział Louis, udając poważnego – Bo irlandzkiej.
- Bardzo śmieszne – mruknąłem – Powiedźcie mi, co się stało.
- Prawdopodobnie – zaczął Zayn – wyskoczyła przez okno.
- Wyskoczyła ?! – zapytałem zdziwiony – Cwana sztuka. A gdzie Liam ?
- Nawet nie wiem – powiedział Lou – Od razu wybiegł. Pewnie jej szuka.
Odetchnąłem głęboko.
- Wygląda na to, że pobawimy się z nią w chowanego – powiedziałem, wstając, po czym mruknąłem – Bachor.
Nagle Lou popchnął mnie z powrotem na krzesło.
- Ty nigdzie nie idziesz – powiedział pewnie -  Jeszcze nie wydobrzała ci głowa – szturchnął mnie palcem w czoło – Poza tym musimy to zrobić szybko, zanim wrócą dziewczyny, a ty możesz nas spowalniać. Będziemy mieli przesrane jeśli dowiedzą się, co stało się Vivienne.
Racja. Diana i Paulina może i są naszymi przyjaciółkami, ale czasami potrafią nieźle człowieka przerazić. W dodatku Vivienne jest dla nich bardzo ważna, niczym młodsza siostra. Zastanawiałem się, skąd dziewczyny mają wracać, ale uznałem, że na razie to nie jest ważne, dowiem się tego później.
- Mam to gdzieś – powiedziałem nagle, wstając i wychodząc z pokoju. Chłopaki szybko zorientowali się i pobiegli za mną.
Vivienne przyprawia mnie o ból głowy. Jest jak małe dziecko, którym trzeba się zajmować…
Westchnąłem głośno.
*
Viv
Siedziałam w salonie, na kanapie. Wszystko było porozwalane, potłuczone. Na podłodze wciąż znajdowały się kawałki szkła.  Moja walka z oprawcą musiała być naprawdę zaciekła, ponieważ w ścianie można było zauważyć lekkie wgniecenie. Wszystko z poprzedniego dnia pamiętam, jak przez mgłę. Podkuliłam nogi pod brodę i rozglądałam się po całym pomieszczeniu. Jedyne co nie zostało zmasakrowane podczas bitwy to szklanka. Spoglądałam na nią, zastanawiając się skąd ona się tu wzięła. Stała naprzeciwko mnie, na stoliku, który już z pewnością nie będzie nadawał się do użytku.
Przepraszam, pani Styles.
Nagle przypomniałam sobie, skąd wzięła się ta szklanka. Przed tym całym atakiem piłam cole. Poczułam silne pragnienie, ale nie miałam siły iść do kuchni. Szybkim ruchem złapałam szklankę i wypiłam jego zawartość, czyli resztki rozgazowanego napoju. Spojrzałam się na pustą szklankę. . Była taka… prosta, zwyczajna. Nagle z kaprysu rzuciłam nią o podłogę i patrzyłam, jak rozbija się na milion drobnych kryształków.  Widok był… ładny, chyba. Nadal byłam na prochach, więc wszystko było możliwe w tym momencie.
Wstałam. W głowie mi się kręciło, a nogi bolały, jak diabli. Podeszłam do ściany z wgnieceniem, omijając odłamki szkła. Dotknęłam ją dłonią, czując wklęsłe miejsce. Z jaką siłą musiał mnie popchnąć na tą ścianę, żeby sprawić, że ściana się zniekształciła ?
Nagle zauważyłam, jak coś błyszczy pod moimi nogami. Przykucnęłam i wzięłam to w dłonie. Był to mój medalion, który dostałam od mamy, gdy byłam mała. Odruchowo dotknęłam szyi. Nawet nie zauważyłam, jak się zerwał. Miałam 8 lat, gdy go dostałam. Był w kształcie anioła. Mama, gdy mi go wręczała powiedziała: „Noś go zawsze ze sobą. To twój anioł stróż. Dzięki niemu zawszę będę z tobą.”.
Łzy popłynęły mi ciurkiem po policzku.
- Mamo – szepnęłam.
Pierwszy raz od jej śmierci naprawdę zaczęłam płakać na myśl o niej. Wcześniej byłam niewzruszona, ciągle wierzyłam, że to był sen. Wreszcie te wszystkie emocje, kłębiące  się we mnie, zostały uwolnione.  SZLAG ! Tak skupiłam się na swoim samolubnym ojcu, że zapomniałam o mamie.
- Vivienne – usłyszałam cichy głos. Pociągnęłam nosem i wytarłam go o rękaw.  Liam podszedł do mnie, a ja się w niego wtuliłam i płakałam dalej. – Wiem, że to przeżywasz – powiedział. Zdziwiłam się, że Liam domyślił się, że płakałam po mamie. Zaburczało mi cicho w brzuchu. – Wiem, że po tym co ten gnojek chciał ci…
- Gnojek ? – zapytałam zdziwiona, patrząc mu w oczy. Nie wiedziałam już o czym mówił.
- Tak, gnojek. Ten , co się tu włamał i napadł na ciebie – powiedział z wrogością.
- Aaaa… Ten. – odparłam wolno, po czym głośno się roześmiałam. Liam patrzył się na mnie zdezorientowany – To nie… - odpowiedziałam, łapiąc oddech – Już o tym zapomniałam. Serio. Jedyne czego teraz potrzebuję to jedzenie – dodałam już z powagą.
Liam po krótkiej ciszy poszedł do kuchni lecz najpierw wziął mnie na ręce i tam zaniósł, chcąc bym nie naraziła swoich gołych stóp na kontakt ze szkłem. Dżentelmen.
Siedziałam na stołku i przyglądałam  się, jak Liam tworzy dla mnie coś do jedzenia.
- Czego sobie życzysz ? – zapytał.
- Emm –zamyśliłam się. W sumie nie było to dla mnie ważne – Coś, co umiesz robić.
Skończyło się na tym, że zrobił jajecznice i przepraszał mnie potem, tłumacząc, że w lodówce nie ma nic innego. Uśmiechnęłam się wesoło.
- W porządku – powiedziałam – Nigdy nie jadłam takiej jajecznicy.
Liam spojrzał się na mnie zdziwiony.
- Ale przecież to zwykła jajecznica, bez żadnych dodatków.
- Właśnie – odpowiedziałam z pełną buzią, machając widelcem. – Tak się składa, że u mnie w domu Lorelin robiła najcudaczniejszą jajecznice, co kończyło się na tym, że wychodziłam bez śniadania.
- Lorelin ? – zapytał wesoło.
- Tak, gosposia – odpowiedziałam – Bardzo dziwna kobieta.
- Nie umie gotować ?
- Nie ! – zaprzeczyłam prędko – Wręcz przeciwnie. Gotuje wyśmienicie. Sęk w tym, że mam już dość życia w luksusie. Mój ojciec nakazał na wykwintne potrawy. Brakowało mi tam tej swojsko-rodzinnej atmosfery.
Liam roześmiał się, kręcąc z rozbawieniem głową.  W trakcie mówienia wypychałam swoją buzie jedzeniem, co sprawiło, że szybciej zjadłam.  Liam zabrał mój, już pusty, talerz i umył go.
-Świetnie – powiedział, kończąc zmywać. Wytarł mokre dłonie o spodnie – Możemy już wracać do szpitala. Wszyscy się o ciebie martwią.
Od razu posmutniałam.
- Nie chcę tam wracać – powiedziałam cicho. Liam stanął koło mnie. Nie widziałam jego twarzy, bo patrzyłam się w podłogę, ale czułam na sobie jego spojrzenie – Mogę tu zostać ? – zapytałam i spojrzałam się prosto w jego zatroskane oczy.
- Ale twoja ciocia mówiła…
- Nie obchodzi mnie to – przerwałam mu szybko – Chcę zostać tutaj i iść spać.
Liam westchnął głośno.
- No dobra – powiedział zrezygnowany, chyba nie umiał mi odmówić, bo wątpię by mu zależało na moim pozostaniu tu – Powiem tylko wszystkim, że jesteś cała.
- Hurra ! – wykrzyknęłam uradowana, szybko wstając – Idę pooglądać coś na resztkach telewizora. Będę tam na ciebie czekać ! – wykrzyknęłam  i zanim zdążyłam pobiec, Liam znów mnie podniósł i zaniósł do salonu,  ponownie powiedział, że muszę uważać na szkło. Podobało mi się, że się o mnie troszczył.

*
Harry
Wszedłem do domu razem z resztą chłopaków. Wcale nie zdziwił mnie bałagan. Liam zbierał resztki wazonu, którym dostałem w głowę. Skrzywiłem się, nagle znów czując ból na to wspomnienie. Liam spojrzał się na nas.
- Gdzie Vivienne ? – zapytał Zayn.
- Śpi w salonie – odpowiedział i wrócił do swojej pracy.
Domyśliłem się, że pewnie wiele już sprzątnął. Nagle przeraziłem się na myśl, że mama to wszystko zobaczy.
- Jak się czuje ? – dopytywał się Lou.
Liam znów spojrzał się na nas, po czym usiadł na podłodze i zaczął się śmiać, z ulgą. Patrzyliśmy się na niego zdziwieni.
- Nawet nie uwierzycie, ale jest świetnie – powiedział z lekkim uśmiechem – Boję się tylko, że udaje. To naprawdę dziwna dziewczyna.
- Bo to Vivienne – odezwała się nagle Diana, wchodząc do środka. Stanęła z założonymi rękami – Wróciłam. A teraz gadajcie co tu się wydarzyło.